اشعار

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

از آن سری، که پای گذاری به چشم ما            ای چشم جبــرئیل امین! جــای پای تو

هر شب، دلم مسافر سرداب سامره ست            همچون کبوتری که پَرَد در هـوای تو

شب های جمعه ناحیــه خــوانند انبـیـا            در صحــن سیّــدالشّهــدا با صــدای تو

ای کاش در کنار حرم، صبح جمعه ای            تو بر حسین گــریه کــنی، ما برای تو

هر نیمه شب که بهر ظهورت، دعا کنی           آمین فــاطمه است، جــواب دعــای تو

دارنــد التمــاس دعــا از تــو دوستــان           هر لحـظـه در زیــارت کــرببــلای تو

بگذار ما به جــای تو گـرییم بر حسین            تبدیل تا به خون نشود، اشــک های تو

"میثم" اگر به کعبه بود، لحظــۀ ظهور           زیبد کند هــزار سر و جــان فــدای تو

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

باز من مــانــدم و پــروندۀ امـضـا نشده            کــاش با یک نـظـر لطف کـنـی دلـشادم

شدم آن تیر که در چله ای از وسوسه هاست            شده ام صیــد و گـنـاهـان جهـان صیادم

عـافـیـت در دل من راه بـصـیرت بسته            شد هوس جای تو موعود من و میعـادم

در دلــم ذوق گـنـاه و به لبم نام شماست            بنده ای بی صفت و هر چه که بـادا بادم

تشنۀ روی توأم رفع عطـش می خواهم            گـفـتــم از تـشـنـگـی و یاد لبــی افتــادم

بعد یک عمر حسین است فقط ذکـر لبم            "چه کنم حــرف دگــر یاد نداد استــادم"

بُــوَد آیا که دَرِ میــکــده را بـگـشـایـیــد            بر من مست که یک نــوکر هیئت زادم

نــام تو حــرز نجــات است مبــادا برود           در ســرازیــری قبــر اسم شما از یــادم

جــان ارباب بیا تــوبــۀ من را بــپــذیــر           او که شد گریه کنش نوح و مسیح و آدم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

گشتم و گفتند بر این روضه ها سر می زنی            بانیِ این اشكها جز چَشمِ صاحب خانه نیست

من حسینی زاده ام از شیر و اشكِ مادرم           سینه ام با آتشِ عشقِ شما بیگــانه نیست

باز هم مــوی شما با نــاله ها آشـفـته شد           كارِ گیسوی پـریشانِ شمـا با شانه نیست

مثلِ زن های پـســر از دست داده آمدیم            خانۀ چَشمانِ ما از سیل جز ویرانه نیست

بس كه امشب گل به غم های یتیمت ریختیم            آه دیگر لاله ای در گوشۀ گـلخانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

امسال هم بدون تو سـر زد هلال غــم            کی با رخ تو دیده به این مــاه وا کنیم

ما عهد کرده ایم، به هر بزم روضه ای            اول برای روز ظـهــورت دعــا کـنیم

صـاحب عــزا بیـا که به اذن نگــاه تو            در سیــنــه بــاز خیمه مــاتــم بپـا کنیم

دستی بده که سینه زن نــوحـه ها شود            اشکی بده که خرجی این دیـده ها کنیم

شــاگــرد مـکـتـب شــهــدا و ولایـتـیـم            هـیـهات اگر که بیرقـتـان را رها کنیم

یک روز میرسد که همه در جـوار تو            عــزم زیــارت نـجـف و کــربلا کنـیم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن

با ذوالـفـقـار حـضرت مــولا بیا و بعد             دل های شیعه را پُـر حس غــرور کن

امشب بیا تو روضه بخـوانی برای ما             امشب بساط گــریه ما را تو جـور کن

یا چند صفحه مقتل کرب و بلا بخوان             یا خاطــرات عمه خود را مــرور کن

هم از وفــای ساقی لب تشنگــان بگـو             هم یادی از مصیبت ســرخ تنــور کن

با کــوله بار غــربت و انـدوه خود بیا             از کوچه های سینه زنی مان عبور کن

سینه زدن فقط و فـقط این كـمـال نیست            مقصود نوكری كه فقط عشق و حال نیست

سیـنـه زنی كه سـیـنـه زن واقـعــی بـود            نسبت به هیأتش به دمی بی خیـال نیست

بیچاره است هر که در این راه مثل من            در فـكــر بــاز كردن راه وصـال نیست

یك روز مست مست و دو صد هفته بی خیال            این راه و رسم عاشقی و اعـتـدال نیست

آنـكـس كه عــاشـق رخ مـاه حجــاز شد            در گیر و دار روز و شب و ماه و سال نیست

قــدر نفس كـشـیـدن در روضـه را بدان            زیرا دگـر برای زیــارت مجــال نیست

آنكــس كه اكـتـفـا به ظــواهر كـند بدان            فهمش فراتر از سخن خـد و خال نیست

دنـبـال عشق و عــاشقی بی بهـانه باش           زیرا برای عـشـق حـقـیـقی زوال نیست

آری كسی كه دل بـنـهـد در كـف نگــار           دیگر وصــال یار برایش مـحــال نیست

این آخــرین كــلام من دل شكـسته است           می خوردن از كف همه بهرت حلال نیست

یــارا بیــا كه بی تــو دلــم تـنــگ آمــده           جز دوری ات به سینه خسته ملال نیست

 از هجــر تو طبیعت مـا گریه می کند            چشــم تمــام آیــنـه ها گــریــه می کـند

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند

پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است            دارد به سوز اشک و دعا گریه می کند

در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای            دارد کنــار دست جــدا گــریه می کـند

گودال سرخ روز عطش نعره می کشد           از روضه های خون خدا گریه می کند

ای هـمـنـشـیـن غــربت پـنـهـانـی دلــم             بشـنـو کمی ز شــرح پــریشــانــی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما             رحــمــی نما به نــالــهٔ طــولانی دلــم

چندین سحر به عشق تو شد پهن سفره ام             امــا نـیــامــدی تو به مـهـمـانــی دلــم

هر بــار نامه عـمـلــم کــرده ام مرور             خـجـلـت کـشـیـده ام ز مسـلمــانی دلـم

دستم اگــر به خــاک کف پای تو رسد             با آبــرو شــود گِــل رحــمــانــی دلــم

آشـفـتـگـیِ این دل ما بی دلیــل نیـست             دستــانِ مــادر تــو شــده بــانــی دلــم

یادش بخیــر پیـر خــرابــات معــرفت             مـحـبــوب تو، نگــار جــمـارانــی دلم

حقا که خالی است به میخـانه جای آن             همنــالــه های ذکــر حسین جانی دلــم

آقا حــلال کن تو اگــر کــم گــذاشـتــم             اشــکــم بــود گــواه پــشــیـمـانی دلــم

شکر خــدا که آخــر سفــره حـواله شد            کــارم به دست یــار خــراســانی دلــم

یا ایهــا العــزیز کــم مـا را قبــول کن

این گـریه ها و سینه زدن ها قبول کن

دلبــرم یــوسف زهــراست خدا می داند            یــادش آرامش دل هــاست خدا می داند

علت غـیـبـت او هست گــنــاه من و تــو            خـون جگــر از گنه ماست خدا می داند

بر عطا و کـرمش جن و ملک محتاجند            از دمش زنــده مسیـحاست خدا می داند

خاک زیر قدمش سرمه چشم ملک است            خیمه اش جنت الاعـلاست خدا می داند

همه دنبال زر و سیــم و گــرفتــار دلند            پــسر فــاطــمه تـنهــاست خــدا می داند

آری اعمال من و توست حجاب من و تو            ور نه آن چهره هــویداست خدا می داند

از همه بیشتر آن کس که بود منتظـرش            مادرش حضرت زهراست خدا می داند

هر کجا روضه عباس بخوانی بی شک            یــوسف فــاطــمه آنجـاست خدا می داند

آن مصیبت که کند گریه برایش شب و روز           روضـۀ زینـب کـبــراست خــدا می داند

چندی به انتظار تو حـسـرت كشیده ایم            دور از تو بر کرانۀ غــم ها رسیده ایم

هفته به هفته می گــذرد بی حضور تو           از جمعه های بی تو كه خیری ندیده ایم

پـیــدا نـمـی كــنی زِ دل مــا فـقـیــر تر           از ما عیادتی، كه دل از كف رهیده ایم

صد شكـر در تــلاطــم امــاج معصیت           در ساحل قنــوت تو سُـكـنـی گزیده ایم

قسمت نشد كه حــاجیِ بیت خـدا شویم            شكــر خــدا به مجــلس آقــا رسیـده ایم

بسیار روضه از غم  ارباب خوانده اند           امــا هـنــوز كــربــبــلا را نــدیــده ایم

من گـریـه می کنم که تمــاشا کنی مرا            مانـند طـفـل گـمـشـده پـیـدا کـنـی مـرا

حجت قبــول دلـبــر احــرام بـسـتـه ام            ای کاش در دعای خودت جا کنی مرا

با گریه کردن این دل من زنده می شود            دل مُرده آمــدم که تو احـیــا کـنی مرا

اسبــاب زحمت تو شـده این گــدا بلی            حـقّ آن بُـوَد از سـرِ خـود وا كنی مرا

تو سـفــره دار گـریـۀ مــاه مـحــرمـی            چشمی پر اشک می شوم، احیا کنی مرا؟

بیت الحرامِ سینه زنان، كوی كربلاست           دارم امیــد، مُحــرم آنجــا كــنـی مــرا

همراه خویش زائر شش گوشه ام کنی            خــاک قــدوم اکــبــر لیــلا کنــی مـرا

ای روضه خوانِ تنگِ غروب منا بیا            پرچم به دوش ماتــم كــرب و بـلا بیا

دلــگـیــرم از تمــامی دنیــا شتـاب کن            مجــنونم و به خــاطر لیــلا شتاب کن

وقتش رسیده صبح ظهورت فـرا رسد            پابان بــده بر این شب یــلدا شتاب کن

در انـتـظار آمــدنـت روزهــا گــذشت            ای وعــدۀ قــدیــمی فــردا شتـاب کـن

ای وارث عدالت و صبر و غـــم علی            با ذوالـفـقـار حضـرت مولا شتاب کن

جانم به لب رسیده از این روزگار پست            آقا به جـان حضرت زهــرا شتاب کن

بر آن پدر که با سر زانـو رسید و دید            نقش زمین جوان خودش را شتاب کن

بر آن پدر که پیکــر فرزند خویش را            در خاک می سپرد به صحرا شتاب کن

روضه گــرفته ایم که شــاید نظر کنی            روضه برای حضرت سقــا شتاب کن

بر آن تنی که زخمی و صد پاره گشته بود            بر آن سری که رفت به نی ها شتاب کن

جان سه ساله دختــرکی که گرفته بود            بر روی دامنش ســر بــابــا شتاب کن

خــون پــاک شهـدا منـتـظـر توست بیا            سرِ مصبــاحِ هــدا منـتـظـر توست بیا

وارث خــون خــدا و پـسر خــون خدا            به خدا خــون خــدا منـتظـر توست بیا

صبح هــم منتـظر صبح ظهور تو بوَد            روز ما و شب ما مـنـتـظــر توست بیا

بر ســر گـنـبـد زریـنِ حسیـن بن علی            پرچم کرب و بلا منتظــر تو است بـیا

علم و مشک و لب خشک جگرسوختگان            دستِ افتــاده جــدا منـتـظـر تـوست بیا

دلِ بشکستۀ زینب، سر خـونین حسین            که جــدا شد ز قـفـا منـتـظر توست بیا

آفتــابی که چهــل جا به ســر نی تـابید            در دل طـشـت طلا منتظــر توست بیا

آن یتیمی که سر پــاک پــدر را بوسید            نــاله زد «یا ابـتـا» منتظــر توست بیا

بر ظهور تو دعا بر لب «میثم» تا کی؟            تو دعــا کن که دعـا منتظر توست بیا

زخــم دل هجــران زدگـان را تو شفایی            درد غــم بــی نـسـخـۀ مـا را تو دوایــی

عالم همه جا پر شده از تیــرگی محـض            ما گـمـشدگــانـیـم و تو مصبــاح هـدایـی

مگــذار که با ما همه عــالـم بـسـتـیـزنـد            ما با هـمه گـفـتـیـم که تو صـاحب مایی

ســوگــند به تـنهــایی تـنـهــای مــدینــه!            تنها تو فـقــط منــتــقــم خــون خــدایــی

تو وارث بــازوی عــلــمــدار حـسـیـنی            تــو پــاسـخ فــریــاد تــمــام شــهــدایــی

با خون دل و اشک روان هر شب جمعه            با مــادر خود فــاطــمه در کــرببــلایی

ای کاش که یک لحظه به چشم همه عالم            ز آن گوشۀ شش گوشه به ما رخ بنمایی

ما پـیـش تو بــودیم ولی حیــف نبــودیم            تو در دل مــایــی و نــدانیــم کــجــایـی

گــفـتــم دعـایــی بکــنـم بـهـر ظهــورت            دیــدم تو دعــایی تو دعــایی تو دعـایی

میثم همه گوش است که از خویش بگویی            کعبه همه چشم است که در کعبه درآیی

سوختیم از هق هقت از گریه هایت سوختیم           دور از دیـدار امّـا در هـوایـت سـوختیم

باز با چشمـانِ خود گـشـتـیـم دنـبالِ شما           باز گم كـردیم عطـرِ ردِّ پـایت سـوختیم

ابنِ طاووس از مناجاتِ تو در سرداب گفت           رو زدن هایت شنیدیم از دعایت سوختیم

چَشم زخم و چهره سرخ و جامه هایت خاكیند           یك دهه شرمنده از حالِ عزایت سوختیم

كربلا یك روز ما را قسمتِ خود می كند           كربلا دیدی كه از طفلی به پایت سوختیم

دست هامان را گرفته دست های یك یتیم           باز هم با روضه های مجتـبایت سوختیم

درمانده ام به پـای شـكسته تـوان ببخش            وقت دعا شده به من از نـو زبان ببخش

لالـم، صـدای من به تو گـویا نمی رسد            غیر از تو را صدا زده ام؛ مهـربان ببخش

فـطـرس برای خـیـمه سبـزت شفـا بـده            بر بـال زخـم خـوردۀ من آسـمان ببخـش

سفـیانی ام، مرا تو حـسیـن بن روح كن            این مرده را به یك نفس خویش، جان ببخش

حال و هــوای مسجـد سهـلـه سرم زده            بر من دعـای نـدبـه در آن آسـتان ببخش

أیـن الحـسین...سـیـنـۀ من غـرق آه شد            شد صحبت از یزید و لب و خیزران، ببخش

چـشـم آلــوده کـجـا، دیـدن دلـدار کجـا            دل سرگشته کجا  وصف رخ یار کجا

قصۀ عشق من و زلـف تو دیـدن دارد            نــرگس مست کجــا همدمی خـار کجا

سرّ عـاشـق شدنم لطف طبیبانه توست            ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا

مـنّـتی بـود نهـادی که خـریـدی مـا را            رو سـیه بُـرده کجا مـیل خـریـدار کجا

هر کسی را که پسندی بشود خـادم تو            خـدمـت شـاه کـجا نـوکـر سـربـار کجا

کـاش در نـافـلـه ات نـام مرا هم بـبری            که دعـای تو کجا عـبـد گـنـهکـار کجا

مِهر من گر که فتد در دل تو می فهمم            شـهـد دیـدار کـجـا دوریِ از یـار کـجا

به خدا چون دل زهرا نگران است دلم             یک شه تشـنه لب و لشگـر بسیار کجا

کاش زینب نرسد کوفه بدون تو حسین            زینب خـستـه کجا کوچه و بـازار کجا

غـمی به وسعت عـالم نشسته بر جانش            تمام نـاحیه خـیس از دو چشم گـریانش

شـبـیـه ابـر بـهــاری هـوای نـاحـیـه را            پُـر از تـرنّم غـم کرده اشک سـوزانش

سلام کرد به جدش؛ سلامی از سر صدق             سـلام آن که کـند جـان فـدای جـانـانش

سلام کرد بر آن گـونه های خـاک آلـود            بر آن تـنـی که نـمـودند نـیـزه بـارانـش

ســلام کـرد بر آن بـوسـه گـاه نـورانـی             سـلام آن که کند جـان خـویش قـربانش

سلام آن که دلش زخمی مصیبت هاست             ســلام آن که اگـر بود کـربـلا؛ جـانش

میان طف، سپـر نیـزه و سنـان می کرد             و می سـپـرد به شـمـشیـرها گـریـبـانش

سـلام کـرد بر آن جـام نـیـزه نـوشـیـده             بر آن کسی که شکستند عهد و پیمانش

سلام آنکه اگر نی نـوا حـضور نـداشت            عــلـی الــدوام شــده نــالــۀ فــراوانــش

سـلام آن که سـرازیر می شود هر روز             به جای اشک روان، سیل خون ز چشمانش

مَحرمِ غـم شـدم ای یار مـرا یـاری كن            این دو ماه از دلِ ما خوب نگهداری كن

یـوسفـانه خـبـری پخـش كـن از آمدنت            و مرا در پـیِ خـود راهیِ بـازاری كـن

ظاهراً دستِ دعـایِ فرجِ من فـلج است            بر نیاید که ز من کار، خودت کاری کن

ایـن مُحـرّم بـرَس از راهِ درازِ فَـرَجَت            سینه را خالی از این قِصۀ تكراری كن

ای عـزادارترین صاحبِ این بَـزمِ عزا            کمی از لطف در این جمع عزاداری كن

نوحه ای دَم بده تا پـایِ تو سـینه بـزنـیم            یا كه با روضۀ خود اشكِ مرا جاری كن

خدا کند که شود با تو همزبان دل من            وگرنَه غصۀ نامَحرمی است قاتل من

بـرای بی کـسی ام هـمـدلی نـمی جـویم            سزاست اینکه شما حل کنید مشکل من

خدا کند که مرا لحظه ای رهـا نکـنی            و گرنه نفس شود همنـشین غـافل من

فـدای طرز نگاهت که مَحـرمم سازد            مُحـرّم است نگاهی به گـوشۀ دل من

هـنـوز مـایـه نـدارم که گـویـمـت آقـا            بـیا دَمـی قـدمی سـیّـدی به منـزل من

اگر که آمد و رفـتم هَدَر رود چه کنم            امید اینکه تو باشی تـمام حـاصل من

چه شام های درازی که داده ام از کف            نداد بوی حضور تو عـطر محفل من

نشد کـنـار تو یک عمـر بنـدگی بکنم            نشد مـلازمت حـضرت تو شامل من

اگر سزاست شود جان من فدای شما            خدا کند که نگویی که نیست قابل من

خـدا کـنـد هـمۀ عـمـر با شـمـا بـاشـم            شـهـیـد راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم